پشت دریاها

قایقی خواهم ساخت،                                                                                                           خواهم انداخت به آب.                                                                                                             دور خواهم شد از این خاک غریب                                                                                             که در آن هیچ کس نیست که در بیشه عشق                                                                       قهرمانان را بیدار کنم.

قایقی از تور تهی                                                                                                                   و دل آرزوی مروارید.

هم چنان خواهم راند.                                                                                                               نه به آبی ها دل خواهم بست.

نه به دریا-پریانی که سر آب بدر می آرند                                                                                       و در آن تابش تنهایی ماهیگیران                                                                                                   می فشانند فسون از سر گیسوهاشان.

هم چنان خواهم راند                                                                                                                همچنان خواهم خواند:

دور باید شد، دور.                                                                                                                   مرد آن شهر اساطیر نداشت.

زن آن شهر به سرشماری یک خوشه انگور نبود.                                                                               هیچ آیینه تالاری، سرخوشی را تکرار نکرد.

چاله آب حتی، مشعلی را ننمود.                                                                                                 دور باید شد، دور

شب سرودش را نخواند،                                                                                                           نوبت پنجره هاست.

هم چنان خواهم خواند.                                                                                                        هم چنان خواهم راند.

پشت دریاها شهری ست                                                                                                         که در آن پنجره رو به تجلی باز است.

بام ها جای کبوتر هایی ست، که به فواره هوش بشری می نگرند.

دست هر کودک ده ساله شهر،شاخه معرفتی ست.                                                                        مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند.

که به یک شعله،                                                                                                                    به یک خواب لطیف.

خاک،موسیقی احساس تو را می شنود،                                                                                       و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد.

پشت دریاها شهری ست                                                                                                       که در آن وسعت خورشید به اندازه ی                                                                                         چشمان سحر خیزان است.

شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند.

پشت دریاها شهری ست!                                                                                                        قایقی باید ساخت.

نویسنده:سهراب سپهری 

شعر وداستان...